jij voert in mij
het gesprek tussen
waar ik van hou
en wie ik wil zijn
zachte vrede
gevonden in jouw stem
Als vrije ziel had ik in deze incarnatie uitgerekend gekozen voor een gezin waar uiterlijk succes en materiële ambitie criteria waren voor een succesvol leven. Goede prestaties werden beloond met aandacht en liefde. De continuïteit van het universum hing af van de cijfers die mijn rapport kleurden en welke studie ik koos.
Deze trend zette zich naarmate ik ouder werd gestaag voort. Ik moest kiezen voor de juiste vrienden, die goedbetaalde baan en de ideale partner. Minor detail was dat ik er langzamerhand een fulltime job aan had om mijn zelfbeeld in stand te houden. Steeds groter werd de lacune tussen mijn essentie en de door mijzelf gecreëerde illusie.
Mijn manier van leven was vergelijkbaar met een potje flipperen op een flipperkast. De bedoeling van flipperen is om stalen balletjes zo lang mogelijk, tegen de zwaartekracht in, in het spel te houden. Omdat ik niet in lijn leefde met mijn diepste verlangens diende de zwaartekracht zich aan in allerlei crises, zoals een scheiding, een burn-out en allerhande fysieke ongemakken.
Inmiddels was de prijs die ik ongemerkt betaalde kolossaal. Ik voelde me een krijgsgevangene in mijn eigen gedragenheid en schoof het niveau van mijn ziel opzij. Juist datgene wat mijn innerlijke leegte zou kunnen opheffen, zette ik buitenspel.
Mijn grootste promotie om niet te hoeven kiezen voor het leven was wel een val van elf meter samen met een balkonnetje. Blijkbaar vond ik de helse pijnen van een drievoudig gebroken rug en het weer leren lopen, beter te dragen dan het leven van het leven dat ik voor mijzelf had gecreëerd.
Tijdens deze val, gebeurde er iets wonderlijks. Terwijl ik ergens zweefde tussen hemel en aarde werd ik overvallen door een gevoel van berusting. Ik reisde vol overgave rond in een andere dimensie waar ik zelfs in staat was om de stilte te horen spreken.
Stilte had ik tot op dan altijd weerzinwekkend angstaanjagend gevonden en vermeden. Rust stond voor mij gelijk aan het wegvallen van al mijn zekerheden. Kalmte zou me voorbij de mij zo bekende realiteit leiden en me confronteren met dat onacceptabele stemmetje dat suggestief opperde om andere keuzes te gaan maken in mijn leven.
Maar in die stilte sprak de essentie tot mij en hervond ik de verbinding met mijn diepste zelf. Mijn tuimeling met vrijheid als parachute bracht mij het kostbare inzicht dat de antwoorden op wie ik ten diepste ben niet van buitenaf worden bepaald. De vrijheid om voor mijzelf te kiezen, heeft zich al die tijd onvoorwaardelijk aangeboden, als een kind wachtend tot ik het zou kunnen dragen.
Ik ben ongecompliceerder, liefdevoller en meer aanwezig dan degene die hongerig zoekende was naar het gemakkelijke antwoord. Ik leef vanuit de kant van volheid in plaats vanuit beperkingen. Ik mocht kiezen voor een onvoorwaardelijke liefdevolle verbinding en een werkgever waar ik nooit gedumpt of ontslagen kan worden; mijn ziel.